Όπως

Όπως θα ήθελα

κι όπως θα ήθελες

μέσα από μια σπασμένη στάμνα

ν' αντικρύσουμε τον ήλιο

ξαπλωμένοι στο χορτάρι

φορώντας τα παιδικά παπούτσια μας

κι ακούγωντας εκείνη την καμπάνα

να ηχεί μέσα στα δέντρα

ρίχνοντας βλέμματα γαλανά

στην άκρη του γιαλού

με ένα σύννεφο ολόλευκο παρέα

άλλη μια νύχτα θα τραγουδώ

και άλλη μία

με τη σιωπή μου  

δεντρί δικό σου

μες τη λευκόπετρη αυλή

να ξαποσταίνεις από κάτω

σε έναν ίσκιο στοργικό

όπως θα ήθελες

όπως θα ήθελα

ανέμελα σα γιασεμί

που τ άρωμά του δεν τελειώνει

θα σ' αγαπώ

Ηλιαχτίδα

 Μες το δωμάτιο

η μορφή σου

μονάχη ηλιαχτίδα

που σπάει το σκοτάδι

σε χίλια κομμάτια

μαζεύονται ξανά από ένα νεύμα σου

κι ανασυντίθενται σαν ήλιος

στη θύμηση εκείνου του θαμπού καθρέφτη

στο παλιό αρχοντικό

όπου τολμήσαμε να μπούμε

από τη γκρεμισμένη είσοδο

δίχως φόβο

μόνο με νοσταλγία κι έρωτα

όλα τα άνθη κρατούνε το άρωμά τους

όσο η ανάσα μας ακούγεται

μες το σκοτάδι 

έλα

να ξαναγίνουμε φως

κόκκοι της άμμου

και φιλιά

έλα

να σκεπαστούμε με τη νύχτα

Σιγαλιά

 Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας

μόνο την ανάσα σου ακούω.

Σαν κοιτώ το στήθος σου

ν' ανεβοκατεβάζει το λευκό απ' το σεντόνι,

μου αρκεί αυτό για να μαι 

ο εραστής σου.

Αν έριχνες την τιράντα

απ' τον ώμο σου,

σαν ανεπαίσθητο θρόισμα

μέσα στο δάσος θ' ακουγόταν.

Ξάφνου, μες απ' τα δέντρα,

δέκα χιλιάδες πουλιά

πετούν μακρυά.

Τα μάτια σου

δυο φύλλα του φθινοπώρου

που δεν κόπηκαν ποτέ

κι η πλάτη σου γυμνή

θα γίνει η νύχτα

που θ' απιθώσω τα φιλιά μου

όλα αστέρια

τον αφαλό φωτίζουν

και τα χείλη σου

που γιασεμί μυρίζουνε και μύρτιλλο

τη φλογερή ανάσα σου

ακούω μονάχα

μέσα στη σιγαλιά της νύχτας

της δικής μας

Σε θυμάμαι

 Κάθε ημέρα απ' την αρχή σε θυμάμαι

το χαμόγελό σου η κρυφή σελήνη

των ματιών σου η φωτιά καίει κάθε αστέρι τριγύρω

τη φωνή σου να μιλάει τον έρωτα

τα χέρια σου να πλάθουν αγάπη

Δεν ξεχνώ την εσάρπα σου

που τυλίγει τις νύχτες με το μπλε ασήμι

τα πέλματά σου να κοιτώ που χορεύουνε στον ουρανό

δεν ξεχνώ να χαϊδεύω τους ώμους σου με το βλέμμα

Όλη η άμμος της γης σκορπίζει απ' την ανάσα σου

Κάθε ημέρα από την αρχή σε θυμάμαι

κι η δική μου ματιά γίνεται τώρα 

μια καρδιά που χτυπά

όλο και πιο δυνατά

όλο και πιο δυνατά

εκεί

στην αγκαλιά σου

στο βάθος της θάλασσας

Θαλασσογεννημένη

Εγώ που σ αγαπώ 

κι αυτή τη νύχτα

μαντεύω τα πατήματά σου

και θυμάμαι

πώς μύριζε εκείνη η βραδιά

που γιασεμιά φυτρώσαν μέσα μας

και που το μέλι στο ψωμί

πικρό φαινότανε

αντικρυ στα φιλιά μας.

Εγώ που σε αγγίζω

με πόθο και λαχτάρα στον καθρέφτη

γνωρίζω πια καλά το δρόμο

που είχε πάρει εκείνο το μικρό παιδί

μες τις πορτοκαλιές

Ήταν ο δρόμος ο δικός μου

παπαρούνες σπαρμένος γύρω

να μου γνωρίζουν από τότε

των χειλιών σου το χρώμα

Κι αν έλεγα ποτέ να φτασω

ποτέ δε θέλω

γιατί το τέλος θαναι 

κι εμένα η αρχή μ αρέσει

λίγο πιο λίγο απ των ματιων σου

την ίριδα

σαν στέκεσαι εκεί στον ήλιο

θαλασσογεννημένη.

Τώρα

 Θέλω να ονειρευτώ

και βλέπω εσένα

να κολυμπάς στις πεταλούδες

να χαϊδεύεις τα ηλιοτρόπια

με ένα παιδικό χαμόγελο

να συντροφεύεις το καλοκαίρι

άγαλμα η μνήμη άσπιλο

θέλω να ερωτευτώ 

και ακούω τη φωνή σου

μέσα από μια γαλανή σπηλιά

καλεί τον ήλιο ν' ανατείλλει

η κόμη σου λυμένη

ξαναρχινά στον ουρανό τη μελωδία

το βήμα μου στα άσπρα βότσαλα πατά

Θέλω να γίνω αγκαλιά 

νιώθω τη θέρμη των χεριών σου

τα δάχτυλά σου μες την άμμο

ανακατεύουν τους αιώνες

βλέμμα ίδιο με του πουλιού ρίχνω στην ώρα

Θέλω εσένα θάλασσα

κύμα δικό σου γίνομαι 

τώρα

Ξημερώνει

 Βλέπω τον ήλιο να δύει

μα εγώ εσένα να κοιτάζω θέλω

Βρέχομαι στην όμορφη θάλασσα

τα κύματά τα δικά σου θυμάμαι

Περπατώ στις σκιές

κι ακολουθεί η δροσιά του γέλιου σου

Ακούω μουσική

τη μελωδία της φωνής σου όμως ψάχνω

Το αεράκι πίσω από τον ώμο μου

μακάρι η πνοή σου νάταν

Και όταν τελικά νυχτώνει

στην καρδιά μου εσύ ξημερώνεις

Εσύ που αγαπώ